Παλιά Επαγγέλματα

Ο άνθρωπος από τότε που εγκατέλειψε τα σπήλαια και το κυνήγι, για την εξασφάλιση της ζωής του, δέθηκε με τη μάνα γη. Στο πέρασμα των αιώνων προέκυψε η ανάγκη να αναπτυχθούν κάποιες δεξιοτεχνίες προς εξυπηρέτηση των αναγκών της νομαδικής ζωής, σαν οργανωμένη κοινωνία, όπου ο ένας είχε την ανάγκη του άλλου. Οι δεξιοτεχνίες αυτές σιγά, σιγά έγιναν βιοποριστικά επαγγέλματα.

Σε διάφορες εποχές κάθε κοινωνία διαμορφώνει τα επαγγέλματά της σύμφωνα με τις ανάγκες της. Έτσι, μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, στις ελληνικές πόλεις (ακόμα τότε με αγροτικό χαρακτήρα οι περισσότερες) υπήρχαν κάποια χαρακτηριστικά επαγγέλματα που ήταν απαραίτητα για τη λειτουργία τους και τη ζωή των κατοίκων τους.

Με το πέρασμα των χρόνων, καθώς ο τρόπος ζωής , οι ανάγκες των ανθρώπων και ο τρόπος παραγωγής πολλών προϊόντων αλλάζουν, πολλά επαγγέλματα εξαφανίζονται ή αντικαθιστούνται από άλλα που έχουν να κάνουν με το σύγχρονο τρόπο ζωής.

Στην προβιομηχανική εποχή (πριν το 18ο αιώνα) η μεγάλη πλειοψηφία των
ανθρώπων απασχολούνταν στον πρωτογενή τομέα παραγωγής και ζούσαν σε χωριά ή μικρές πόλεις. Η βιομηχανική επανάσταση ( τέλος του 18ου αιώνα μέχρι το πρώτο μισό του 20ου ) είχε ως συνέπεια η αγροτική οικονομία να παραχωρήσει τη θέση της στη βιομηχανική παραγωγή και έτσι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συγκεντρώθηκε στις πόλεις και εργαζόταν ως μισθωτοί με σχέση εξαρτημένης εργασίας.

Μέσα σε αυτές τις ιστορικές αλλαγές, τα επαγγέλματα και οι διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες άλλαξαν βαθμιαία, εξελίχθηκαν και διαμορφώθηκαν ανάλογα με την πρόοδο της τεχνολογίας και τις οικονομικές συνθήκες . Οι αλλαγές που έφερε η βιομηχανική επανάσταση στην κοινωνία και τον εμπορικό κόσμο των πόλεων,  επηρέασαν αρκετά  επαγγέλματα, τα οποία και έπαψαν να είναι πια απαραίτητα, με αποτέλεσμα να αντικατασταθούν με πιο σύγχρονα.

Μύλοι δεν υπήρχαν στο χωρίο αλλά μόνο στο Αλαμάνο από τους οποίους ένας ήταν καλογερικός (της Μονής Φανερωμένης). Πρόκειται για μια σειρά από μύλους που κινούσε το νερό του παρακείμενου μικρού ποταμιού, που αναφέρει και ο Curtius. Ως σήμερα σώζονται τα ερείπια τεσσάρων απ’ αυτούς, δίπλα στο δρόμο. Καμίνια όπου κατασκεύαζαν το ασβέστη, βρισκόταν στη Λιθαρόστρουγκα και στα Κουτσαίικα, δύσβατες περιοχές στους πρόποδες βουνού. Τα σπίτια φτιάχνονταν με πέτρες αλλά και με πλίθρες ψημένες στον ήλιο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα είδος ψημένου τούβλο, που συναντάται στον Πάνω Αγιάννη και την Πάνω Κλένια. Διαστάσεων 22x11x4,5, η και λίγο μεγαλύτερο, έχει μορφή παραλληλεπιπέδου όμως η μια από τις δύο μεγαλύτερες πλευρές του κοιλαίνεται, εν είδει σκάφης όπου έχουν σκαλιστεί τα αρχικά του ονόματος του κατασκευαστή. Περισσότερα βρήκαμε στο μικρό ύψωμα «Μελίσσια» ίσως υπήρχε εκεί κάποιο εργαστήρι. Προφανώς φτιάχνονταν με ξύλινο καλούπι και τα περισσότερα ίσως ανήκουν στο 19^ο αιώνα. Ο τρόπος κατασκευής τους, τα αρχικά του ονόματος και ο πηλός δείχνουν και τα διαφορετικά εργαστήρια.

 Από τους τεχνίτες που δούλευαν μέσα στο χωριό υπήρχαν και γυρολόγοι π.χ. γανωτής, ομπρελάς κ.λ.π μνημονεύουμε τους γνωστούς και παραδοσιακούς σε κάθε σχεδόν  χωριό, γύφτο (σιδηρουργός), τσαγκάρης μαραγκός, σαμαρά, ράφτη. Μερικοί απ΄ αυτούς είχαν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία αλλά τα πιο σύνθετα σκεύη π.χ. βαρέλια τα αγόραζαν στην πόλη. Στα έγγραφα πάντως των Accaiuoli του 14^ου αιώνα γίνεται λόγος για έξοδα για προμήθεια σανίδων και στεφανιών, για να βάλουν κρασί, πράγμα που δίνει την εντύπωση ότι φτιάχνουν βαρέλια στην περιοχή.

Από τα παλιά επαγγέλματα που χάθηκαν αναφέρουμε εκείνο του βουρκόλου (βουκόλος) καθώς και τους φύλακες των αμπελιών.

Πηγή: Μελέτη Μιχαήλ Σ. Κορδώση (Μεσαιωνική και Νεότερη Κλενα-Κλενια)