Παραδώσεις
Όταν λέμε παράδοση εννοούμε τις πληροφορίες που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Οι πληροφορίες αυτές συνήθως μας λένε για το τι πίστευαν παλιά οι άνθρωποι γύρω από διάφορα θέματα και τις συνέπειες που είχαν. Την παράδοση, όπως καταλαβαίνετε και εσείς, τη διαμορφώνει ο απλός λαός ανάλογα με το πνευματικό και πολιτιστικό του επίπεδο. Αυτά πρόκειται για µύθους που πλάστηκαν από την φαντασία των ανθρώπων στην προσπάθεια τους για την αναζήτηση πλασµάτων διαφορετικών και ανώτερων από αυτούς.
όπως λέγεται πήγαν οι τούρκοι να πάρουν τους φόρους και οι χωριανοί τους σκότωσαν. Οι τούρκοι κάψανε το χωριό εκτός από την εκκλησία (του Αγ. Νικολάου) έτσι οι Κλενίατες πήγαν να μείνουν άλλοι στα καταλόιματα και άλλοι πίσω από τη Νυφίτσα στον Άγιο Νικόλαο (το μετόχι της Φανερωμένης). Ύστερα σιγά, σιγά ήρθαν και έμειναν στην πάνω Κλένια, που γι’ αυτό δεν είναι πολύ παλιό χωριό.
Η βασίλισσα Κλεώνη είχε το παλάτι της στον Π. Αγιάννη και στο Βουνό. Ήταν πολύ πλούσια, που τη ρωτούσαν: Θέλεις άλλο τί; Δηλαδή τα έχεις όλα δε σου λείπει τίποτα. Γι’ αυτό και το Βουνό το έλεγαν Αλωτή, από παλιά.
Η σπηλιά βγάζει στον Άγιο Βασίλη.
Ανάµεσα Πάνω και Κάτω Αγιάννη βρίσκεται θαµµένο χρυσό λεβέτι, µε δώδεκα αρβάλια (χερούλια).
Το Παλιό Σχολείο είναι απογερικό µέρος. Πολλοί έχουν δει φαντάσµατα, όταν περνούσαν από κει.
Πηγή:Μελέτη Μιχαήλ Σ. Κορδώση (Μεσαιωνική και Νεότερη Κλένα-Κλένια)
Κάτι που µοιάζει περισσότερο µε παραμύθι.
Στην πλατεία υπήρχε ένα πηγάδι από το οποίο προµηθευόταν νερό όλο το χωριό. Ένα πρωί όταν τα κορίτσια του χωριού πήγαν στο πηγάδι, βρήκαν εντελώς τυχαία ένα µεταξένιο πέπλο, κεντηµένο µε στολίδια της νύχτας, το οποίο ήταν ξεχασµένο εκεί. Τα κορίτσια γεµάτα περιέργεια ήθελαν να ανακαλύψουν τι συµβαίνει. Το ίδιο κιόλας βράδυ χωρίς να χάσουν χρόνο κρύφτηκαν κοντά στο πηγάδι για να δουν ποίος ξέχασε το πέπλο. Ακριβώς τα µεσάνυχτα είδαν όλες τους, να εµφανίζονται η µία πίσω από την άλλη δέκα πανέµορφες νεράϊδες. Όλα το κορίτσια τυφλώθηκαν από την οµορφιά τους. Κάθε μια τους φορούσε και διαφορετικό φόρεµα. Όλες τους όµως είχαν την ίδια εκθαµβωτική οµορφιά την λαµπρότητα και την ίδια χάρη. Μία όµως ξεχώριζε για την λαµπρότητα και την φινέτσα της. Η πριγκίπισσα των νεραϊδών. Όλες άρχισαν να τραγουδούν και να χορεύουν, µε µία απίστευτη χάρη, γύρώ από το πηγάδι. Η φωνή τους ήταν θεσπέσια και µελωδική. Τα κορίτσια επηρρεασµένες από την λαµπρότητα, άρχισαν να χορεύουν µαζί τους. Οι νεράιδες µόλις τις είδαν εξαφανίσθηκαν αλλά δεν έπαψαν να χορεύουν και να τραγουδούν. Μία από τα κορίτσια πρόσεξε ότι από την πριγκίπισσα των νεραϊδών έλειπε το πέπλο. Έτσι συνειδητοποίησε ότι το πέπλο που είχαν βρει, ήταν δικό της. Αµέσως το κορίτσι της το έδωσε, ενώ η πριγκίπισσα για να την ευχαριστήσει της χάρισε ένα από τα στολίδια που ήταν κεντηµένο πάνω στο µεταξένιο πέπλο της. Aυτή το δέχτηκε ευχαρίστως και οι νεράϊδες συνέχισαν να χορεύουν ανέµελες. Την επόµενη µέρα υποσχέθηκαν όλες να µην αποκαλύψουν ποτέ το µυστικό τους που έκρυβε επί αιώνες το πηγάδι.
Από την εργασία της μαθήτριας Ιωάννας Παπαθανάσιου
Ο παρακάτω µύθος ακούγεται συχνά αλλά συνήθως λίγοι τον πιστεύουν.
Ένας χωρικός, ερχόµενος ένα βράδυ από ένα γειτονικό χωριό µε το γαϊδουράκι του,άκουσε πίσω του έναν θόρυβο και γύρισε να δει τι συµβαίνει. Τότε συνειδητοποίησε πως ένα σκυλάκι τον ακολουθούσε. Αµέσως το σκυλάκι µετατράπηκε σε ένα γουρουνάκι κι έπειτα πήρε όλες τις µορφές των ζώων που υπάρχουν. Φοβισµένος, τότε ο χωρικός χτύπησε το γαΙδουράκι του έτσι ώστε να επιταχύνει το βήµα του. Όταν πρωτοµπήκε στο χωριό είχε αρχίσει να ξηµερώνει. Εκείνη τη στιγµή λάλησε ο πετεινός και το παράξενο αυτό περιστατικό που συνέβαινε πίσω του εξαφανίστηκε ως δια µαγείας. Τότε ο χωρικός κατάλαβε ότι όλα αυτά προήλθαν από ένα φάντασµα.
Ένας άλλος µύθος που ακούγεται πολύ συχνά είναι ο εξής:
Όσοι πήγαιναν στη σπηλιά του βουνού, άκουγαν ένα θόρυβο, που κινούσε την πρoσoxή όλων. Ο θόρυβος αυτός ήταν σαν να έπεφταν από κάπου xρήµατα. Κάποιο πνεύµα τα οδηγούσε εκεί. Ο µύθος λέει ότι εάν τη στιγµή που τα έφερνε ο καθοδηγος τους πέταγες πάνω τους ένα ρούχο, το πνεύµα τα άφηνε και έφευγε. Έτσι τα xρήµατα γίνονταν δικά σου.
Από την εργασία της μαθήτριας Ιωάννας Παπαθανάσιου
© 2024, Πολιτιστικός Σύλλογος Κλένιας
Κατασκευή Ιστοσελίδας και Έρευνα Θανάσης Πίπιλος