Τάφοι Αρχαίας Τενέας

Τάφοι Αρχαίας Τενέας

Στο λόφο Βουνό της Κλένιας, η κορυφή του οποίου είναι σχεδόν επίπεδη και κυκλική, εμβαδού 10 περίπου στρεμμάτων, βρίσκει κανείς σήμερα τα περισσότερα κεραμικά κατάλοιπα, εκτός ίσως από το χώρο Β.Α. του, θέση παλαιό σχολέιο,  βόρεια το έδαφος κατέρχεται κάθετα, σχηµατίζοντας πέτρινο τείχος 3-4 µ. υψους, πράγµα που επαναλαµβάνεται σε απόσταση περ. 30-40 µ.  προς την ίδια κατεύθυνση (δεύτερο πέτρινο τείχος), και διαµορφώνεται έτσι το δεύτερο επίπεδο βαθµίδα του λόφου (υπολογίζοντας ως πρώτο την κορυφή, Α). Το πετρώδες έδαφος και η κλίση τους προσφέρεται για λάξευση τάφων. Πράγµατι, στο επίπεδο αυτό, στη βάση του πρώτου πέτρινου τείχους έχουν λαξευθεί στη σειρά τάφοι, συνήθως για ένα άτοµο,  αλλά και για περισσότερα, (όπως π.χ. ο σπηλαιώδης θαλαµωτός τάφος). Ένας απ’ αυτούς έχει σκαλιστεί επιµελώς σε χαµηλή εδαφική έξαρση (που χωρίζει το επίπεδο Β σε δύο µικρότερα), κάθετα προς το βράχο και ίσως περιείχε περισσότερες από µια ταφή. Ολόκληρος ο χώρος είναι κατάσπαρτος από κεραµίδια.

Τριάντα περίπου µ. βορειότερα από την πρώτη απότοµη κάθοδο του εδάφους, συναντάµε όπως είπαµε, δεύτερη κάθετη εδαφική κάθοδο του ίδιου περίπου ύψους. Ανάµεσά τους σχηµατίζεται η τρίτη εδαφική βαθµίδα στην επιφάνεια της οποίας βρίσκει κανείς επίσης πολλά σκορπισµένα κεραµίδια. Η εδαφική αυτή βαθµίδα συνεχίζεται και ανατολικότερα του δρόµου, δεδοµένου ότι το δεύτερο πέτρινο τείχος συνεχίζεται και προς αυτή την πλευρά, σε ελαφρώς µικρότερο ύψος. Στο ανατολικότερο περίπου άκρο αυτής της προέκτασης, έχει λαξευθεί ο εντυπωσιακότερος τάφος της περιοχής Πρόκειται προφανώς για τον θαλαµοειδή τάφο που αναφέραµε παραπάνω. Στον βράχο που αποτελείται από αµυγδαλίτη λίθο έχει σκαλιστεί ανοιχτός διάδροµος, µήκους 2 περ. µ. που οδηγεί σ’ ένα είδος άσκεπου, σχεδόν τετράγωνου προθαλάµου και στη συνέχεια στην πύλη του θαλάµου. Ο θάλαµος, διαστάσεων λίγο παραπάνω από 2 µ. x 1,5 µ., ύψους περ. 1,80 στο κέντρο της καµαρωτής στέγης, περιέχει τρεις τάφους, επανειληµµένα συλληµένους, σε σχήµα Π (από τις τρεις πλευρές, εκτός εκείνης της εισόδου) σκαλισµένους στη βάση του.
Για τάφους σκαλισµένους σε βράχους κάνει λόγο και ο Lolling, προς τη βόρεια πλευρά του λόφου, όπως προχωράς προς την κατωφέρεια (βόρεια), ή όταν ανεβαίνεις προς την κορυφή, ερχόµενος από το µέρος του Χιλιοµοδίου. Αυτοί οι τάφοι, αναφέρει, είναι εν µέρει µεµονωµένοι, εν µέρει σε οµάδες. Πιστεύει ότι οι µοναχικοί τάφοι, που είναι τετράγωνοι και σκαµµένοι µες το βράχο, πιθανόν περιείχαν οικογενειακές ταφές.

Βόρεια του τρίτου επιπέδου, ξαναπέφτει απότοµα το έδαφος και σχηµατίζεται το τελευταίο, τέταρτο, επίπεδο, πολύ µεγαλύτερο σε επιφάνεια από τα υπόλοιπα τρία, που οδηγεί στην κατωφέρεια προς το Παλαιό Σχολείο. Προχωρώντας προς τη θέση αυτή, ακριβώς µετά το τέλος της εδαφικής έξαρσης, δεξιά του δρόµου, υπήρχε σκαλισµένος στο βράχο ανοιχτός κιβωτιόσχηµος τάφος, που προφανώς καταστράφηκε από ανέγερση της κοντινής οικοδοµής. Βρισκόµαστε ήδη στη θέση Μάλαµα, τοπωνύµιο που πιθανώς έχει σχέση µε εύρεση ανάλογων αντικειµένων, αν δεν είναι ανθρωπωνύµιο. Από το σηµείο αυτό και κάτω το έδαφος κατέρχεται οµαλότερα προς το Παλαιό Σχολείο. Στην ανατολική όµως πλευρά, προς τον Ξερόκαµπο, ο λόφος κατέρχεται πιο απότοµα, σχηµατίζοντας και άλλα πιο επικλινή επίπεδα µε σποραδικά σκαλισµένους τάφους στους βράχους. Στην τελευταία (και χαµηλότερη) εδαφική έξαρση, προς το µέρος του Ξερόκαµπου, απέναντι από την αγ. Κυριακή, 100 περ. µ. ανατολικά των δύο πρόσφατα χτισµένων σπιτιών, υπάρχουν στη σειρά 4 τουλάχιστο κιβωτιόσχηµοι ανοιχτοί τάφοι, λαξευµένοι στην επιφάνεια του βράχου. Λίγες δεκάδες µέτρα ΒΔ υπήρχαν, σύµφωνα µε ντόπιους, επίσης τάφοι χτιστοί.

Από πλευράς κεραµικών καταλοίπων, ο χώρος της κορυφής του λόφου που περιβάλλεται από την κυκλική εδαφική έξαρση παρουσιάζει το µεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεδοµένου ότι είναι κατάσπαρτος από κεραµίδια και θραύσµατα αγγείων. Εκτός από τους Σακελλαρίου-Φαράκλα και τον Wiseman, ο Lolling κάνει λόγο για όστρακα από αγγεία λεπτής τεχνοτροπίας και για χονδροειδή καθηµερινής χρήσης, ενώ ο Frazer µιλάει για κεραµική αλλά και για αρχιτεκτονικά µέλη. Βέβαια οι περισσότεροι απ’ αυτούς ερεύνησαν ευρύτερη επιφάνεια από εκείνη της κορυφής του λόφου, αλλά τα περισσότερα θραύσµατα, τουλάχιστον λεπτότερης κεραµικής, προέρχονται από την κορυφή του λόφου.  

Από επιφανειακή έρευνα που κάναµε στο χώρο αυτό, συνελλέγησαν :

α) Βάση και τµήµα δακρυδόχου (για αρώµατα κυρίως σε τάφους), 3ου ή 2ου πΧ. αι., και λαιµός δακρυδόχης.

β) Μικρό λυχνάρι ελληνιστικών χρόνων, µονόµυξο (µε µια µύτη) και ένα ωτίον.

γ) Λαιµός και τµήµα ανάγλυφων σκύφων, 2ου πΧ. αι. Τµήµα σκύφου, 4ου αί. πΧ.

δ) Ίσως µικρή λάγηνος, ελληνιστικών χρόνων.

ε) Βάση ελληνιστικού πινακίου, ίσως 3ου αι. πΧ. 

στ) Διακοσµητικό µέτωπο ηγεµόνα καλυπτήρα, µε ζωγραφισµένο τµή­µα ανθεµίου (ακροκέραµος), 4ου ή 3ου αι. πΧ. 

ζ) Όστρακο αγγείου, ερυθρόβαφου πινακίου, περγαµηνού τύπου, µετά το 150 πΧ., προφανώς 1ου αι. πΧ. 

η) Αγνύθες κωνικού τύπου. 

θ) Λαιµός αγγείου (ή µήτρα;). Ο πηλός έχει µαρµαρυγία πιθανώς µε­ταγενέστερων χρόνων. 

ι) Θραύσµα ύστερων χριστιανικών χρόνων. 

ια) Θραύσµα από σκεύος αποθηκευτικό, προφανώς χριστιανικών χρόνων.

 
ιβ) Καπάκι πυξίδας αρχαϊκό, 7ος αι. πΧ. Τµήµα από κύλικα ή σκύφο,
ίσως αρχαϊκών χρόνων. 

ιγ) Τµήµα και βάση από φυαλίσκη, ελληνιστική, ίσως 3ος αι. πΧ). Θραύσµατα από πινάκιο ή άλλο σκεύος, 5ου ή 4ου αι. πΧ. 

ιε) Θραύσµατα ελληνιστικών χρόνων, 3ου-2ου αι. πΧ. 

ιστ) Θραύσµα, µε ανάγλυφη διακόσµηση, πιθανώς λύχνου, τέλη 3ου ή 2ου αι. πΧ. 

ιζ) Πώµα πυξίδας, 4ου-3ου αι. πΧ

ιη) Λαβή, χριστιανικών χρόνων. 

ιθ) Πυθµένας φιαλιδίου, 4ου αι. π.Χ.

Είναι προφανές ότι ο λόφος στους αρχαίους χρόνους κατοικήθηκε πυ­κνά. Υπάρχει συνεχής κατοίκηση από τους αρχαϊκού ως τους πρωτοβυ­ζαντινούς χρόνους. 

 

Πηγή: Μελέτη Μιχαήλ Σ. Κορδώση (Αρχαία και πρωτοβυζαντινή ΤΕΝΕΑ, <<Δωδώνη>> τόμος ΚΣΤ’ τεύχος 1 (1997) Επιστημονική Επετηρίδα του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.)

Group-73.png

© 2024, Πολιτιστικός Σύλλογος Κλένιας

Κατασκευή Ιστοσελίδας και Έρευνα Θανάσης Πίπιλος